Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/176

 Ich ręce drętwiały a z piersi wydobywały się przytłumione jęki.
 Gdy głos Penhoela doszedł do nich po raz pierwszy, ich konanie trwało już od dawna.
 Ich wyprężone ramiona słabły i czuli z rozpaczy zbliżający się chwilę, w której będą zmuszeni opuścić pnie służące im za ostatni środek ratunku.
 Obaj razem umilkli.
 — Czyś słyszał? — zapytał Robert nie śmiejąc wierzyć swym uszom.
 — Tak — odpowiedział Błażej — lecz czyliż nas znajdy.
 — Są jeszcze zbyt daleko i siły mnie opuszczają.
 — Zdaje mi się że nie mam władzy w palcach.
 Nabrawszy tchu wydali razem krzyk donośny.
 Na to wezwanie odezwało się echo, jeszcze słabe lecz wyraźne.
 — Nadjeżdżają — rzekł Robert z uniesieniem radości; — jeżeli Bóg nas ocali Błażeju, potrzeba pokutować i żyć po chrześcijańsku...