Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/177

 — Co do mnie przyrzekam to spełnić — mówił Błażej zgłębi serca.
 — A ja przysięgam....
 Głos niewidomego wybawcy przybliżał się.
 — Hola!... — mówił — odwagi.... trzymajcie się dobrze!...
 — Na pomoc! ratunku!... — odpowiedzieli Robert i Błażej.
 Teraz dosłyszeli sztuk żerdzi uderzającej o ściany statku.
 — Oh tak — odezwał się Robert — zmienię moje życie... wyrzekam się kłamstwa.
 — Żadnych podstępów! — rzekł Śpioch z żałością i ukorzeniem.
 — Odtąd żyć będę uczciwie...
 — Cóż znaczy ubóstwo kto ma czyste sumienie.
 Woda ciągle przybierała i już przechodziła za ramiona. Mówili bardzo szczerze.
 Minęło kilka sekund. Pierwszy Robert dostrzegł w ciemności czarny kształt promu.
 To zbawienne zjawisko osłabiło znacznie jego ducha pokutującego.