Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/197

 — Nie znam nikogo w Nowym-Yorku — rzekł Penhoel.
 P. Blois spuścił oczy. Spojrzenie jego przelotne i szybkie ukradkiem odbyło przegląd na około stołu.
 — Czy pan jesteś pewnym tego?
 Przypatrywał się jednocześnie pani która zachowywała swój uśmiech powabny i łagodny, oraz panu i staremu stryjowi który w zamyśleniu spuścił głowę.
 Za nim Penhoel odpowiedział, Robert przemówił, powolnym i cichym głosem:
 — Czy Ludwik Penhoel jest już zapomnianym w domu ojca swego?...
 Jeżeli Robert chciał wymierzyć silny pocisk, powinien był być zadowolonym ze sprawionego wrażenia.
 Chmura zasępiła jednocześnie wszystkie czoła. Wszystkie spojrzenenia w dół się spuściły.
 Penhoel, który w tej chwili podnosił szklankę do ust, upuścił ją.
 Pani drżała, blada i niewzruszona.
 Stryj Jan niedowierzał swemu słuchowi.
 Powstawszy przez pół, oparł się oburącz