Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/198

na stole. Jego niebieskie oczy, bojaźliwe i łagodne zwykle, zwracały się obecnie na nieznajomego z chciwą niespokojnością.
 Robert usiłował powściągnąć wrażenie tryumfu mające się objawić w twarzy jego.
 Widząc błogi spokój rodziny, przez chwilę powątpiewał o skuteczności pocisku którym był uzbrojony.
 Teraz wątpliwość znikła. Pocisk był trafny i poznał wady wszystkich serc.
 Podniósł głowę. Wzrok jego był zimny surowy jak sędziego.
 Wśród milczenia słychać było tłumione oddechy.
 — Czyliż się przesłyszałem?... — odezwał się nakoniec stryj Jan — któż mówił o Ludwiku Penhoel?...
 — Wspomniałem o nim — odpowiedział Robert.
 — I wymówiłeś pan słowo zapomnienia... rzekł starzec ze zroszonemi oczyma. — Oh! nie jedno serce zachowuje tutaj jego wspomnienie...
 Penhoel przerwał mu, wysilenie jego do przemówienia było widoczne.