Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/247

 — Panie — rzekł do niego Montalt oddaliwszy skinieniem niewolnika — odpowiedz mi szczerze albo nie odpowiadaj wcale... czyś rozmyślnie wpadł do morza?
 — Tak... — odpowiedział bretończyk trzymając podniesioną głowę lecz mając spuszczone oczy.
 Montalt przypatrywał się mu z zwrastającą uwagą i spojrzenie jego wyrażało nadzwyczajne zajęcie. Zdawało się że wgłębi jego duszy zobojętniałéj, obudzały się żywe wspomnienia.
 — Jesteś zbyt młodym — rzekł — ażeby ci się życie uprzykrzyć mogło.
 — Mam przeszło lat dwadzieścia — odpowiedział majtek.
 — Dwadzieścia!... — pomruknął Montalt, jakby ten wyraz przypominał mu cóś z przeszłości.
 Poczém dodał:
 — Dla czegoś chciał sobie odebrać życie?
 Bretończyk milczał.
 — Czy dla tego żeś ubogi? mówił Mon-