Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/253

 I gdy Wincenty trzymał worek chcąc mu go zwrócić, odezwał się tupnąwszy nogą:
 — Czyż nie możesz wziąść wszystkiego.
 — Jeżeli pan pozwolisz, wezmę jeszcze jedną sztukę na podróż.
 — Weź wszystko... wszystko mówię... wszystko! — powtórzył nabob po trzy kroć.
 — Nie... — rzekł Wincenty kładąc worek na stole — nie mógłbym tyle zwrócić.
 Montalt pochwyciwszy z gniewem worek cisnął go przez okno do morza.
 — Ah! — rzekł z goryczy — jesteś bretończykiem i szlachcicem p. Wincenty... poznaję ciebie po tym postępku lubo nie miałem sposobności napotkać tobie podobnego w ciągu lat tylu...
 — Milordzie! — przemówił młodzieniec zdziwiony tym gniewem którego przyczyny nie mógł pojąć.
 Montalt powstawszy, przechadzał się po kajucie szerokiemi krokami.
 — Tacy są oni — powtarzał — bez serca... bez serca... gdy się ich przyjaciel dopytuje, milczy... to ich najpierwsza cnota; to ta głupia duma, która nie dozwala być obowiązanym... nawet wybawcy...