Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/263

 — Ty?... — wyjąknął zdumiony Wincenty.
 — Ja...ja!... — powtórzył z mocą Montalt.
 Poczém głos jego słabł wycieńczony, gdy mówił:
 — Wszystko to jest prawdą... ona była piękniejszą od aniołów... i szatan zesłał szał na mnie... lecz czyliż nie dość wycierpiałem za tę zbrodnię?...
 Wincenty zdawał się marzyć, im bardziéj usiłował dojść czego, tym bardziéj umysł jego pogrążał się w ciemności.
 Montalt opuścił jego ramię i padł znękany na sofę.
 Tam pozostał przez minutę, poczém wzdrygnął się jakby ockniony ze snu.
 — Zostaw mnie! — rzekł do Wincentego.
 Majtek wyszedł.
 Po jego oddaleniu, Montalt przyłożył obie ręce do serca, i głuche westchnienie wydobyło się z jego piersi.
 Poczém powstawszy, udał się chwiejącym krokiem do komody osobliwego kształtu, którą otworzył za pomocą kluczyka zawieszonego na szyi na łańcuszku złotym.
 Wyjąwsy pudełeczko cokolwiek szersze od