Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/281

 Nazywał się Stefan Moreau. Gdy nie miał co robić i nie spodziewał się napotkać Djany w ogrodzie, zamykał się w swym pokoju w którym rozpoczęte było malowidło.
 Spoglądał na płótno z założonemi rękami nie myśląc o palecie.
 Lecz czasem chwytał za pędzle i dodawał kilka szkiców.
 Obraz wyobrażał dziewicę w wieśniaczym ubiorze z harfą w ręku. Był to portret Djany.
 Kochał Djanę i ona mu była wzajemną.
 Nie mówili nigdy z sobą o miłości.
 Rozmawiali zaś często i długo o jednym przedmiocie. Rzecz dziwna, rozmawiali o Paryżu.
 Artysta opisywał dziewicy stolicę.
 Dziewica słuchała z ciekawością i zajęciem. Nie zmieniając nigdy rozmowy, zwracała ją zawsze do Paryża...
 Jej oczy ożywiały się i błyszczały. Ukrywała tajemnicę przed Stefanem.
 Paryż! była to powiastka czarodziejska.... miasto w którém kobieta jest królową, gdzie marzenia się urzeczywistaniają, gdzie prawda