Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/306

 — I kaszmiry — odezwał się drugi.
 — I djamenty — dodał trzeci.
 — Wszystko to kosztuje — zauważyła p. Lebinihik — mój szal który dostałam w podarunku szlubnym, wart był 50 talarów chociaż nie był Indyjskim
 — A przytém tyle ciężarów — odezwała się p. Kerbichel — jest to prawdziwy dom gościnny... jedzą i piją po całych dniach... pytam się czy to nie jest głupstwem żywić takiego darmozjada jak Roger de Launoy.
 — I tego bazgracza, który tylko umie malować ściany — rzekł Romansik.
 — Za pozwoleniem kochana siostro — przerwał braciszek Numa, który przy sposobności potrafił także być złośliwym — ci panowie nie są tu zupełnie tak bezpożyteczni jak mniemasz.
 — Na cóż przecie są przydatni?
 — Na cóż?...tego niewiem... lecz jeżeli mnie zapytasz komu...
 — Ah, ah! — odezwały sie razem Eglantyna, Heloiza i Amaranta, uradowane z dowcipu brata.