Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/335

dobnym słabościom... nie trzeba się o to troszczyć.
 — Dobra mamo... ty zawsze mnie uzdrawiasz i pocieszasz... gdyby nie ty, gdy mnie napadną te boleści, lękałabym się żebym nie umarła.
 — Ty miałabyś umrzeć!... — powtórzyła Marta siadając obok córki.
 — Gdybyś wiedziała... — odezwała się Bianka — dawniej gdym była małém dzieckiem, często chorowałam, lecz ta słabość nie była podobną do cierpień jakich teraz doznaję... czasami cóś się we mnie wstrząsa, oddech mi się zatrzymuje i serce bić przestaje.
 Zatrzymawszy się, ukryła głowę na łonie matki i dodała z cicha:
 — Oh! czasami też lękam się... bardzo się lękam...
 Spojrzenie pani było błędne. Słowa Blanki nie były przez nią dosłyszane.
 W czasie krótkiego milczenia które nastąpiło, rumieniła się i bladła kolejno. Parę razy otwierała usta jakby chciała zrobić zapytanie.
 Nie ośmieliła się wszakże.