Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/342

 Pani zamyśliła się nagle, jéj podejrzenia nie zwracały się w tę stronę. Przypomniała sobie dopiero bladą twarz Wincentego i jego duże oczy zawsze prawie zwrócone na Blankę.
 Przez chwilę milczała jej serce było ściśnięte.
 — Wincenty!... — szepnęła nie wiedząc sama co wymówiła. — Czyś się znajdowałała z nim kiedy sam na sam?
 Blanka rozśmiała się.
 — Codziennie pozostawaliśmy z sobą sam na sam.
 — Codziennie! — powtórzyła Marta machinalnie.
 — I mówił ci też kiedy że ciebie kocha?
 — Nie śmiał.
 — Nigdy ci tego nie powiedział?
 — Nigdy.
 Przez chwilę pani mniemała że odkryła tajemnicę, lecz tajemnica stawała się bardziej niedocieczoną jak przedtém, gdyż Blanka nie mogła kłamać.
 I w miarę jak badanie postępowało, pani doznawała trudności posuwać go daléj.