Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/346

 — I poznałaś go? — zapylała Marta głuchym głosem.
 — Nie... tylko gdy wracałam do pałacu napotkałam pana Roberta de Blois.
 — Roberta de Blois! — powtórzyła Marta z zaiskrzonym wzrokiem.
 — To był dziwny sen nie prawdaż? — rzekła Blanka i zmrużyła oczy.
 Oddech jej był jednostajny lecz silniejszy.
 Usnęła...
 Marta Penhoel dowiedziała się wszystkiego.
 Przez chwilę pozostała w miejscu jak wryta; poczém, poruszeniem instyktowém i gwałtowném, jej ręka posunęła się do bioder Blanki która we śnie westchnęła.
 — Zgubiona!... — wyrzekła po raz pierwszy ten wyraz, który od dawna był w głębi jéj myśli.... zgubiona jak ja... niewinna jak ja! — Cóżem przewiniła o Boże!... że mnie karzesz na dziecku moim...
 Podniósłszy Blankę w swoich objęciach, położyła ją śpiącą na łóżku.