Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/377

 Marta nie mogła wytrzymać wzroku Djany, który był niemym pytaniem.
 — Sadzisz więc że jestem bardzo nieszczęśliwy? — szepnęła spuszczając oczy.
 I gdy Djana spóźniała się z odpowiedzią tą razą Cyprjana wymówiła z cicha:
 — Oh! tak! bardzo nieszczęśliwy.
 Pani oddaliła swoją rękę.
 — Któż ci to powiedział? — zapytała odzyskując dawny obojętność.
 Biedna Cyprjana zarumieniwszy się, zamilkła.
 — Wy mnie śledzicie — odezwała się pani — nie raz to uważałam... zabraniam wam czynić to nadal!
 Łza spłynęła po licach Cyprjany.
 Djana spoglądała na panią smętnym i łagodnym wzrokiem.
 — Jeżeli mnie kochacie — — mówiła dalej Marta zmieniając głos — proszę was moje dzieci nie pragnijcie się niczego dowiedzieć.
 — Oh pani, pani!.. przerwała Cyprjana ze łzami — chceszże nam odjąć możność bronienia ciebie?
 Marta okazała niespokojność.