Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/379

ta spojrzała na Djanę z nieufnością i wyrzutem.
 — Twoja siostra miała mi wyznać prawdę... — rzekła — ty jesteś biegłą w sztuce wysłowienia Djano, lecz nie można ci zawsze wierzyć.
 Cyprjana klęcząc dotąd, powstała z zaognioném czołem. Jej piękne brwi zmarszczyły się.
 — Oh!.. — przemówiła tłumiąc swój głos — gdyby kto inny obwinił moją siostrę o kłamstwo....
 Pani uśmiechnęła się prawie słysząc to wynurzenie wrzącéj miłości.
 — Słuszném jest, że się kochacie moje dzieci — szepnęła.
 Podała ręce obu siostrom. Cyprjana uklękła.
 Djana pojmowała że należało wytłómaczyć to tak i nie, które jednocześnie wyrzeczone były przez nią i jéj siostrę.
 — Jakże nasz anioł pięknie wygląda we śnie — rzekła przypatrując się Blance przyjazném i opiekuńczém okiem. — Nie mamy prawa powiedziéć że ją kochamy równie jak