Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/383

 — To są kłamcy — zawołała dziewica; — kłamcy i złośliwi... nie zrozumiałam dokładnie ich słów, lecz tak mówili:
 — „Pan Penhoel nie może niczego odmówić p. Robertowi, a ten życzy sobie ażeby Blanka była jego żoną.”
 Dotąd zrozumiałam, lecz dodali jeszcze:
 — „Pani jest w tym samym położeniu jak jej mąż, nie może odmówić... z tém wszystkiém, ponieważ jest dumną i gdy kobiety narażają się na wszystko gdy idzie o los dziecka, pan Robert tak rzeczy ułożył, że Marta Penhoel będzie zmuszoną oddać mu sama rękę panny Blanki”
 — A więc to on!... — i jéj zimne ręce drżały w dłoniach dziewic.
 Powstawszy nagle, zbliżyła się do łóżka Blanki.
 Przez chwilę przypatrywała się spokojnéj i pogodnéj twarzy dziecięcia, które zdawało się uśmiechać.
 — Chodźcie! — zawołała głuchym i zwięzłym głosem.
 Cyprjana i Djana zbliżyły się.
 — Klęknijcie — rzekła Marta.