Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/418

 Brwi jego zmarszczyły się gwałtownie, oddech tłumił się w piersiach; nie przemówił słowa.
 Stary margrabia nie dość że udzielił zbawiennéj rady przyjacielowi, lecz nadto przestawił lichtarze na stole i odwrócił stół cokolwiek.
 Dzięki tym manewrom klassycznym — niepodobieństwem było, przyznać należy, ażeby się szczęście nie odmieniło.
 Penhoel znów przegrał.
 Stary margrabia złożył ręce ze zniechęceniem.
 — To jest szaleństwem opierać się, gdy djabeł się wmięsza! — pomruknął.
 Penhoel tym czasem szperał po kieszeniach w których już nic nie było.
 — Trzydzieści ludwików na słowo!... — odezwał się dźwięcznym i poważnym głosem.
 Były to pierwsze wyrazy które przemówił od godziny.
 Oba Pontalesowie i p. de Blois, zamienili przelotne spojrzenia.
 — Słuchaj Penhoelu — odpowiedział Robert — wiesz dobrze, że niechciałbym ci