Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/485

my: będziemy się w niebie modlić za Penhoela!....
 Djana pierwsza puściła się po ścieżce wiodącej nad rzekę, Cyprjana chcąc za nią pośpieszyć, zaczepiła suknią o krzak cierniowy.
 Suknia się rozdarła. Dziewice przyspieszyły kroku.
 Robert, Pontales i dwaj towarzysze, rozłączyli się wtedy, gdy szelest rozdzierającéj się sukni doszedł ich uszu.
 — Czyś pan słyszał? — zapytał Makreofal.
 Nikt nie odpowiedział.
 Pontales, Robert i Błażéj, już byli za gęstwiną kasztanów.
 W mgnieniu oka przejrzeli kryjówki.
 — Był ktoś przecie!... — odezwał się Ponlales zmienionym głosem.
 Błażej skrzesał ogień, Makreofal zaś zapalił latarkę którą miał z sobą.
 Czterech towarzyszy, ujrzeli najprzód własne oblicze zmienione w skutku trwogi; następnie każdy pojedynczo odbył przegląd miejscowości.
 — Nic nie ma — rzekł Makreofal wy-