Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/50

ranem, wzniósł swoje siwe oczy, w których się malowała skromna duma połączona z ciekawością.
 — Ah; ah! w Paryżu... w wielkiém mieście... i któż to tam mówi o ojcu éóraud.
 — Otóż sęk! — pomyślał Śpioch.
 Robert z uśmiechem pieszczotliwego wyrzutu przemówił.
 — Oh! Panie Géraud!... biedny człowiek... zasmuciłby się bardzo gdyby ciebie słyszał... jak to! nie masz więc przyjaciół w Paryżu?
 — Wistocie — odpowiedział oberżysta — nie znam tam nikogo.
 — Źle idzie — pomyślał Błażej.
 — Słysząc go mówiącego o tobie — odezwał się Robert — nigdybym nie przypuszczał żeś mógł o nim zapomniéć. A
 — O kimże przecie?
 — A więc mam wymienić jego nazwisko — mówił Robert zwolna jakby chciał po zostawić czas do namysłu oberżyście.
 W spokojnej i uśmiechającej fizjonomji jego, nie można było destrzedz śladu pomieszania.