Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/512

swoim szerokim kapeluszem. Oziębła bezczelność tego hultaja Bibandiera jak go nazywał wgłębi swego serca, nie zwiastowała mu nic dobrego; pan Hiven myślał o swym opuszczonym domu.
 Błażéj przybliżył się do Roberta okazującego zniecierpliwienie i rzekł:
 — Jeżeli nie pozostawisz mu swobody w działaniu, to nic nie dokażemy téj nocy.
 — Niech nam się przynajmniéj wytłómaczy — odrzekł Robert.
 — Co się tycze tego — rzekł Bibandier rozciągnąwszy się na trawie — zaraz usłyszysz program Amerykaninie....
 Robert zadrżał. Od lat trzech nikt go nie nazwał podobnie, i w tym przeciągu czasu biedny Bibandier w każdéj okoliczności okazywał mu najgłębszy szacunek.
 Błażéj śmiał się na stronie z pomieszania pana swego; były zaś ułan rzekł daléj:
 — Jak widzę tylko Śpioch i ja, jesteśmy najrozsądniejsi tutaj.
 Błażéj przestał się śmiać.
 — Pan prawnik — mówił Bibandier — który mniema że się dobrze ukrył pod sło-