Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/531

sposobiąc się do spełnienia zbrodni, a obecnie drżał cały i zdawał się bliskim omdlenia.
 — Cóż się więc stało? — zapytał nakoniec Robert.
 Bibandier oparł się o altankę chwiejąc się na nogach.
 — Już nie zyją... — rzekł — obie były bardzo piękne... lecz już ich nie ma!...
 — I nikt ciebie nie widział? — zapytał Makreofal.
 — Nie żyję... — powtórzył ułan ukrywając twarz w rękach — gdy wiozłem je do przepaści, spoglądały na mnie anielskim wzrokiem... Oh! widzę jeszcze dotąd ich piękne ciała leżące w czółnie...
 Zatrzymał się: głos dławił go w gardle.
 Wspólnicy słuchali stojąc jak wryci, zimny pot oblewał ich czoła.
 — Ktoś mnie pytał — odezwał się ułan nie podnosząc głowy — czy mnie kto nie widział?
 — Ja! — przebąknął prawnik.
 — Jeden człowiek mnie widział — odpo-