Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/544

sądzili, że się ziemia rozstąpiła dla ułatwienia jej przejścia.
 Wśród tłumów wołano:
 — Benedykt Haligan! Benedykt czarownik!..
 Widziéć go w téj chwili i miejscu było tak dziwném, jakby się ujrzało prawdziwe widmo z pod ziemi wychodzące.
 Jakim sposobem mógł opuścić łoże, do którego przykuwało go konanie od kilku miesięcy? Jaka siła tajemnicza dopomogła mu do wstąpienia na pagórek?...
 Wszyscy spoglądali na niego z osłupieniem.
 Benedykt stał nieruchomy przy grobach, a jego oczy zapadłe zwróciły się najprzód na Bibandiera, który odwrócił głowę; potém na Pontalesa, Roberta, Hivena i Błażeja, którzy mimowolnie wzrok spuścili.
 Po kilko-chwilowém milczeniu, stary przewoźnik pochyliwszy się, każdą trumnę unosił cokolwiek i opuszczał na ziemię kolejno.
 Gdy się prostował, dostrzeżono lekki uśmiech na jego zwiędłych ustach.
 — Niechaj Bóg ma w swojej opiece ży-