Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/551

tobie wszyscy składali hołdy... wszyscy cię kochali...
 — Dla nich nic... czyż one były mniéj piękne lub dobre?... Mój Boże! wszystkie moje pieszczoty były dla jednéj... a one cierpiały wzgardzone... one, które się poświęcały i narażały na śmierć dla mnie!...
 Jéj brwi były zmarszczone, wzrok zimny i surowy był cięgle zwrócony na Blankę.
 — „Panno de Penhoel... — powtórzyła z powiększającą się goryczą — córko pańska!... one siadały na końcu stołu... i jadły z litości chléb pałacowy!...
 Powstała z szybkiém poruszeniem i tak daléj mówiła do Blanki, jakby ją ta słyszćé mogła:
 — Odjęłaś im wszystko... ich stanowi
sko w świecie... ich majątek... a nawet uśmiech jéj matki!...
 Łza zrosiła zmrużone rzęsy Blanki; pani pochyliła się ku jéj piersiom:
 — Do ostatniéj chwili — mówiła — musiałam pozostać przy twym łóżku, gdy obcy ciskali poświęconą ziemię na ich trumny....