Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/561

już kilka kroków postąpił nazad, lecz zastanowiwszy się że nieznajomy miał dzielniejszego wierzchowca, zaniechał pogoni.
 Jechał więc daléj do Penhoelu z opuszczony głowy, dręczony smutném przeczuciem którego nie pojmował....
 Pani powróciła do pałacu. Na kurytarzach było pusto. Drzwi pokoju Blanki były na klucz zamknięte.
 Otworzywszy je szybko, poskoczyła do łóżka z wyciągniętemi rękami, i uśmiechem na ustach.
 Łóżko było próżne...
 Pani uśmiechała się ciągle.
 — Złośliwa dziewczyna — szepnęła — chciała mnie ukarać żem ją na chwilę samą pozostawiła.
 Szukała córki za firankami i pod pawilonem, łóżka.
 — Biank! — zawołała nie podnosząc głosu — gdzież jesteś?....
 Blanka nie odpowiedziała.
 Pani otworzyła drzwi małego gabineciku i szukała w każdym zakątku.
 — Blanko! — powtórzyła głosem wzru-