Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/57

zachowując obojętność stosowną do swej roli.
 — Cieszy mnie mocno to co słyszałem od Pana — mówił Robert — niepodobna wyrazić radości mojej... ah! gdyby biedny Penhoel był tutaj.
 Poczciwe oblicze oberżysty pokryło się bladością skutkiem rozrzewnienia.
 — O jakim Penhoelu Pan mówisz?... — zapytał drżącym głosem.
 — O tym, który w tej chwili jest bardzo daleko od Bretanii.
 — O starszym... powtórzył Géraud którego głos stawał się bardziej drżącym o panu Ludwiku... a więc nie umarł?..
 Amerykanin rozśmiał się szczerze i wesoło.
 — Ja przynajmniej nie wiem o tém.
 — I pan go znasz?
 — Zacny Panie Géraud — odezwał się Robert przymrużając oczu — po co te zapytania; od dwóch minut odgadłeś pewnie, że chcę się udać do zamku ze zleceniem od bienego Ludwika Penhoel.