Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/582

 Penhoel okropnym wzrokiem zmierzył żonę.
 Myśl stała zawziętéj zemsty przezwyciężyła jego opilstwo.
 — Z twoją córką!.. — powtórzył — cóż mnie obchodzi to dziecko!...
 — Alboż nie jest twojem!... — szepnęła Marta.
 — Milcz!... jestem tu jeszcze panem przez godzinę... mam czas do osądzenia i ukarania ciebie...
 Marta spojrzał na niego z zadziwieniem. Penhoel usiłował przybrać ton żartobliwy:
 — Twoja córka.... dowiesz się co się z nią stało...
 I dodał z goryczą:
 — Dziecię, które nazywano aniołem.... jest hańbą dla całego naszego rodu...
 — Panie... panie! — zaczęła Marta.
 — Milcz powtarzam!... niema teraz czasu rozwodzić się nad twoim aniołem... wiem o innych miłostkach... ponieważ zaś jesteśmy sami, możemy pomówić otwarcie...
 Sięgnąwszy za kaftan myśliwski który miał na sobie, wydobył zielony pugilaresik, na wi-