Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/641

głowa jego która się podniosła z dumą, spadła na piersi. Potknął się o szczątki ram w których był portret Ludwika; poczém jego wzrok bojaźliwy i niespokojny, zatrzymał się na Marcie.
 — Gdyby przynajmniéj ktoś mnie kochał... wyrzekł z rospaczą.
 Marta powstała nakoniec i zbliżyła się do niego.
 — Remigeuszu... — odezwała się — dopóki mnie nie wypędzisz, zostanę przy tobie... i będę ciebie kochała...
 Te ostatnie słowa wymówiła z wysileniem, bo myślała o córce. Stała ze spuszczonym wzrokiem przy Penhoelu, który się jéj przypatrywał w milczeniu.
 — Oh Marto!... Marto!... — poszepnął — gdybyś chciała...
 Poczém odwróciwszy się do stryja Jana, pokazał palcem na leżące szpady.
 — Dziękuję — rzekł.
 I postąpił ku drzwiom salonu, starzec zaś i Marta szli za nim.
 Przebyli razem pusty kurytarz, i zeszli z wielkich schodów gdzie także nikogo nie