Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/644

niem jest przekonać się, czy pan wójt zostawił nam cokolwiek swjé dobréj wódki.
 — Pan wójt! — powtórzył z drwiącym śmiechem Błażjé — każę sobie zrobić kamizelkę z jego szarfy.
 Powrócili obadwa do przedsionka pałacu.
 Zewnątrz, Remigeusz, Marla i Stryj Jan schodzili z pagórka.
 Burza zbierająca się przed wieczorem, wybuchła nakoniec z gwałtownością; deszcz spadł potokami.
 — Będzie to noc okropna dla tych, którzy nie mają schronienia... poszepnął Stryj Jan.
 Marta szła z obnażoną głową, jéj włosy przemokłe przylepiały się do skroni.
 — Nie mamy żadnego przytułku!.. odezwał się Remigeusz.
 — Może go znajdziemy pomiędzy dzerżawcami... — zaczęła Marta.
 — Nie myślmy o tém moja córko przerwał stryj Jan — ci którzy nas wypędzają, nie zapomnieli o niczém... nasze nieszczęście jest zaraźliwém, bo gościnność którejbyśmy doznali u biednych ludzi, sprowadziłaby również nieszczęście na całą ich rodzinę.