Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/685

 Podróżnym był nasz przyjaciel Stefan Moreau malarz, przybywający z Redon.
 — Muszę jednakże dziś jechać — odpowiedział.
 — Mówie panu, że nie ma miejsca!
 — Nie jestem wybrydnym... pomieszczę się gdziekolwiek.
 — Oto uparta głowa! — pomruknął konduktor — mówię wyraźnie, że nie ma miejsca! udaj się pan naprzeciwko, ztamtąd wyjeżdża także bryka do Paryża.
 — Powracam ztamtąd właśnie — rzekł Stefan — nie chcieli mnie przyjąć.
 — A więc ustąp pan... pocztylionie ruszaj!
 Pocztylion trzasnął biczem, konie w miejscu dreptały. Stefan stał w pośrodku jak Spartanin pod Termopilami, nie myśląc wcale ustąpić. Próżniacy i żebracy cisnęli się do wejścia bramy, pragnąc zbadać przyczynę przeszkody zatrzymującej dyliżans. Najszczuplejsi przesuwali się pomiędzy ciasną przestrzenią będącą pomiędzy ścianą i kołami dyliżansu, roztropniejsi okrążali bramę, udając się przez sień hotelu.