Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/714

 — Ah! — odezwał się Stefan — dla czegóż pan jedziesz dyliżansem?
 — Jestem czasami bardzo dziwacznym... lecz czyliż pan nie uważasz, że te pojazdy kurzą nam w oczy.
 — Tak, to prawda.
 — Zaczekaj...
 Montalt wychyliwszy głowę za drzwiczki świsnął jak poprzednio w bramie pocztowéj a oba pojazdy zatrzymały się jednocześnie, i gdy dyliżans je wymijał, Stefan spostrzegł w jednym dwie czarne twarze, a w drugim młodą kobietę bladą i smutną.
 Montalt przemówił tylko te słowa:
 — Za dyliżansem!...
 Młoda kobieta uśmiechnęła się z pokorą; dwie czarne głowy pochyliły się w milczeniu i przez całą podróż nie pokazały się już pojazdy.
 — Jestem bardzo dziwacznym... — powtórzył Montalt zwracając się do malarza — i lubo wiele świata zwiedziłem, przychodzą mi czasem prostoduszne myśli, które można nazwać dziecinnemi.
 Głos jego zmienił się na łagodniejszy.