Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/719

 — Jestem na jego rozkazy... mówiłeś że się nazywasz Stefan Moreau i wstępujesz w ślady Rafaela... piękny zawód na honor! cieszy mnie żeś nadewszystko, że nie jesteś szlachcicem.
 — Jakto?... pan nienawidzisz szlachty?
 — Mniej jak bretonów a cokolwiek więcéj jak kobiet... uprzedzam pana zresztą, że oprócz tych trzech kategoryj, jestem filantropem dla wszelkich innych.
 — Nienawidząc prawie części rodzaju ludzkiego?
 — Mniejsza o liczbę... lecz przejdźmy do przedmiotu bardziéj zajmującego... najprzód oświadczam ci mój młody towarzyszu, żeś mi się bardzo podobał... a ty czy możesz to samo o mnie powiedzieć?...
 Czarne iskrzące oczy Montalta wyrażały szczególniejszą ważność, jaką przywiązywał do odpowiedzi Stefana. Było to oświadczenie przyjaźni zbyt porywcze.
 Młody malarz wachał się rzeczywiście, a w miarę tego, twarz Montalta zasępiała się.
 — Mylordzie! — rzekł nakoniec. Stefan cokolwiek oziemble — pan jesteś człowiekiem