Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/720

możnym... ja zaś ubogim artystą... cóż więc pana może obchodzić moje zdanie?
 — To się znaczy, żem się panu nie spodobał? Pozwól pan... gdyby mi się zdawało przyzwoitém mówić otwarcie...
 — Mów! zawołał anglik nie ukrywając urazy proszę bardzo, mów otwarcie.
 — A więc Mylordzie... z pierwszego wejrzenia doznałem szczególniejszego wrażenia... coś mnie nakazywało szanować pana...
 — Nie chcę szacunku!
 — Czyli raczéj kochać... następnie wyniknął między nami spór dziwaczny...
 — Więc pan o tém ciągle myślisz?
 — Oh! nie, bynajmniéj... i żeby od razu wynurzyć panu... jak to powiedzieć... to co mnie od niego odpycha, to nienawiść do pewnych kategoryi, a mianowicie pogarda jaką dla kobiet okazujesz.
 — Oh! oh! jak widzę pan jesteś zakochanym panie Stefanie.
 — Szalenie Mylordzie.
 — Do kata!... w twoim wieku... powinienem się był tego spodziewać... otóż to