Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/767

się obrzydliwie chcąc nadać kształt przyzwoity swéj figurze.
 — Oto już talia ułożona... — rzekł Błażéj — gdybyś mi raczył teraz pokazać amerykaninie jak się króla filuje.
 Robert okazał znak zniecierpliwienia.
 — Wszak widzisz że jestem zajęty rachunkiem... — odpowiedział — ile razy mi przerywasz, tyle razy muszę na nowo rozpoczynać... gdyby nie ty... jużbym skończył moją martyngałę.
 — Ah! ab! — rzekł śpioch — śliczny to ptaszek twoja martyngała.
 — Dość tego proszę cię! — odezwał się Robert.
 Blażéj milcząc tassował karty.
 — Bądź spokojny amerykaninie... nie będę ci przeszkadzał — mówił Błażéj — sam sobie dam radę — i rozłożywszy karty na stole zajmował się rozmaitemi sztuczkami.
 Ktoś do drzwi zapukał:
 — Ah! — odezwał się Bibandier uradowany — otóż moje papiloty!
 Błażéj szybko zebrawszy rozłożone karty, ukrył je w rękawie szlafroka.