Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/806

niu zatarta się wkrótce pośród innych dręczących ich serca.
 Upłynęła godzina. Świéce się dopalały, a miseczka blaszanna była jeszcze próżną. Ta która w téj chwili trzymała harfę, opuściła ręce wzdłuż bioder i rzekła:
 — Mój Boże... mój Boże... trzeba więc umierać...
 Druga zbliżywszy się do niéj, przycisnęła ją do serca.
 — Odwagi! biedna Cyprjano... zaśpiewajmy jeszcze... może N. Panna ulituje się nad nami.
 Cyprjana oparła się o słup latarni, przyłożywszy ręce do piersi.
 — Nie mam już sił Djano — rzekła z płaczem — czy długo się cierpi przed śmiercią?...
 Djana dotknęła ręką czoła pałającego; jéj oczy były suche, lecz widać W nich było rodzaj obłąkania.
 — Gdybym ja tylko cierpiała — szepnęła spojrzawszy w niebo — posłuchaj siostro... spocznij... jestem silniejszą od ciebie... będę sama śpiewała.