Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/831

grodę naszych wyśileń i trudów, pogrążyłeś nas w nędzy i ochydzie... Przybyłyśmy w nadziei utrzymania życia, a ty nam wszystko odjąłeś... niemiłosierny Paryżu!...
 Cyprjana westchnęła cicho, Djana zaś poskoczywszy do niéj, uklękła przy nogach.
 — Gdybyś wiedziała ile cierpię — szepnęła Cyprjana załamując ręce — szukaj, oh! szukaj moja siostro, czy jest co do sprzedania...
 Djana spojrzała w około.
 — Nic!... — szepnęła z rospaczą — już nic nie mamy...
 Objęła Cyprjanę oburącz jakby ją chciała obronić przeciw dręczącej katuszy, a przy tém poruszeniu, uczuła jakiś przedmiot pod fartuszkem siostry:
 — Cóż to takiego? — zawołała.
 Cyprjana ocknąwszy się na to zapytanie, wsunęła rękę do kieszonki fartuszka i w téj chwili podskoczyła ożywiona radością:
 — Pieniądze! pieniądze! — wykrzyknęła — o! dzięki ci N. panno!
 — Pieniądze? — powtórzyła Djana z zadziwieniem.