Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/839

nie... lecz to się ciągnie tak długo... a ja tylko ich objadam...
 I upadł na siennik. Stryj Jan zbliżył się do kąta gdzie Marta siedziała, a nachyliwszy się, ujął jéj rękę i pocałował, co się wydawało sprzeczném z panującą nędzą w mieszkaniu.
 — Dobry wieczór! — rzekł starzec.
 Pani odpowiedziała kiwnięciem głowy.
 — Moja córko, zdaje mi się że jesteś dziś bledszą jak wczoraj.
 Marta usiłowała się uśmiechnąć.
 — Mój Boże, mój Boże! — mówił Jan wznosząc oczy z bolesném ukorzeniem — robię co mogę... moje siwe włosy stanowią przeszkodę... nadaremnie im mówię: „Spojrzyjcie na moje ręce, jestem jeszcze silnym” — odpowiadają mi: „już czas ażebyś sobie odpoczął mój staruszku”... ja mam spoczywać gdy moja piękna Marta cierpi!...
 Otarł spocone czoło.
 — Jestem bardzo znużony moja córko... Paryż jest tak wielki... przez cały dzień byłem na nogach... do iluż to drzwi pukałem mówiąc wszędzie: „dajcie mi zatrudnie-