Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/863

niło... oh! moje aniołki, jakżeście ze mnie zażartowały...
 — Djano... — szepnęła z cicha Cyprjana.
 Djana nakazała jéj milczenie obojętném poruszeniem.
 — Pytałam się pani — mówiła patrząc w oczy pani Kokardzie — czy można być dziś wieczorem u tego człowieka?
 — Lecz... niewiem... bezwątpienia... — pomrukiwała pani Kokarda.
 Dodała na stronie:
 — Zresztą za nic nie ręczę... on to ich wytropił... lecz zdaje mi się, że aniołki wiedzą o co rzecz idzie... Możemy iśdź teraz mój serafinku — odpowiedziała z uśmiechem Djanie — ręczę że będziecie dobrze przyjęte... i zastaniecie zastawioną wieczerzę...
 — Dobrze — rzekła Djana — czy nas zaprowadzisz?
 — Oh! moja siostro.’ — odezwała się Cyprjana składając ręce.
 — Czy was zaprowadzę!... — zawołała kobiecina — kładę szal, kapelusz i posyłam po dorożkę... Zaczekajcie na mnie moje tur-