Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/900

li się w głąb ogrodu, a czarni cypajowie roznosili chłodniki.
 Roger walcował z Delfiną, a Stefan z Hortensją.
 Błażéj stał przy stoliku gry, Bibandier zalecał się jakiejś damie udając don-Juana.
 Robert i Montalt usiedli obok siebie.
 — Trzy lata temu — rzekł Robert — było nas dwóch... nie mam potrzeby ukrywać nazwiska mojego towarzysza... był to hrabia Manteira...
 — Ah, ah! — odezwał sie nabob — czy ten pucołowaty hrabia jest także olbrzymem zręczności?
 — Bynajmniéj... lecz ma swoje zalety... przekonasz się pan... byliśmy obaj zmuszeni opuścić Paryż dla interessów... familijnych... zboczyliśmy cokolwiek z drogi i udaliśmy się do Bretanii z pewną damą, która jest panu znaną...
 — Czy nie margrabina? — zapytał Montalt.
 — Z panią margrabiną d’Urgel, która była podówczas o trzy lata młodszą i piękną jak anioł.