Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/971

bardziéj, że ich niewiadomość nie mogła go określić; lecz ta właśnie niewiadomość nastręczała ich umysłowi romantycznemu sposobność przedstawiania rzeczy niepodobnych i tworzenia najpiękniejszych nadziei.
 Jadły z apetytem, swobodnie, jakby były w swoim domu, a potrawy sprzątały się szybko, kieliszki wypróżniały się, i tém samém reszta obawy znikła zupełnie. Rozmawiały i śmiały się serdecznie, i rzecby można, że to są dzieci, które w nieobecności rodziców pozwalają sobie zbytkowych rozrywek i nie lękają się niczego, oprócz powrotu matki...
 Nakoniec Djana odsunęła swój talerz.
 — Wyborna wieczerza — odezwała się Cyprjana — mój Boże! jakże ja byłam głodną!
 — I ja także...
 — A jednakże nie mówiłaś tego biedna siostro... ja tylko zawsze się uskarżałam.
 Djana objąwszy ją, pocałowała w czoło, poczém przechyliła się na zaplecznik krzesła i spojrzała po pokoju uśmiechającym wzrokiem.
 — Jak tu pięknie... — poszepnęła.
 — Oh! — mówiła Cyprjana — pokój Loli