Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/979

 Pod żyrandolem jakaś kobieta zatrzymała się ocierając pot z czoła, następnie zdjęła maskę.
 Cyprjana powściągnęła chęć wydania głosu i przyciągnęła z żywością siostrę do okna, przed którym twarz kobiety była oświetloną zupełnie.
 — Spojrzyj... — szepnęła Cyprjana.
 — Lola... — przemówiła z cicha Djana.
 Teraz nawzajem Djana spojrzała na kostiumy wiszące na krzesłach.
 — Ona nie może być samą na balu... — rzekła Cyprjana, któréj oczy błyszczały żądzą i śmiałością — gdybyśmy mogły wśliznąć się na bal... dowiedziałybyśmy się wielu rzeczy....
 — Biedna nasza Blanka! — rzekła Djana zamyślona.
 — Jeżeli ona ją tu przyprowadziła — dodała Cyprjana.
 Djana nic nie odpowiedziała, gdyż pogrążyła się w głębszém zadumaniu.
 — A przytém — odezwała się Cyprjana zniżając głos — kto wie, czy nie odkryjemy jakich śladów...