Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/988

 Cyprjana potwierdziła główkę.
 — A więc dla czegóż tak długi opór? — zapytał Montalt — gdyż już dawno jak pragnąłem odwiedzin waszych... czyście się mnie lękały?
 — Pana mniéj jak kogokolwiek — odpowiedziała Djana, któréj głos przejmujący i słodki nabierał śmiałości.
 Nabob skłonił głowę.
 — Mniéj jak kogokolwiek — powtórzył — to wiele... spodziewam się, żeście się pozbyły trwogi... czy chcecie ażebym był waszym przyjacielem?
 — Oh! — odpowiedziała z żywością Djana — pragniemy tego z całego serca!
 W spojrzeniu Montalta objawiło, się zmieszanie. Rzecby można że się wachał nadać znaczenie téj odpowiedzi.
 Milczenie znów nastąpiło w buduarze przez kilka sekund. Montalt wodził niepewnym wzrokiem od jednéj do drugiéj dziewicy i przyglądał się z wzrastającym wzruszeniem tym pięknym czołom jaśniejącym szczerością; rysom czystym i powabnym, którym czepeczki wiejskie służyły za wieńce.