Ta strona została przepisana.
1.
Strzelec.
Szumi wysoko wiatrem miotany
Nad mojem czołem odwieczny las;
Goniąc za zwierzem przez góry, łany
Chwilą mi mija swobodny czas,
Hej! tam gdzież w dali, w gęstej krzewinie
Migoce sarna — hej! w górę broń!
Ogień uderzy — nim proch ominie
Chętny zdobyczy, pospieszę w goń.
I dalej, dalej dążę w głębiny,
Aż ciemna rzeka tam uje bieg;
I wpośród cienia gęstej leszczyny
Nocnem mi łożem stanie jej brzeg.
Tu wzniecę ogień. Niech lekkie dymy
W zniosą ku niebu pobytu znak,
Gdy wśród zaciszy smętne mi rymy
Nuci towarzysz leśny mój — ptak.
