Ta strona została przepisana.
Utrwalam moje zapędy;
I gdy mnie pali nieznośnie
Ciekawość, a ty zazdrośnie
Kryjesz się, ktoś jest — się dowiem
Wreszcie...
Marcela.
Seńor, jedno powiem:
Dziś nie można — na Bóg żywy!
A więc odejdź i cierpliwy
Na dziś jeszcze chciéj być, bowiem
Poznasz wnet, mój — jak-em rzekła —
Dom i samę. —
Harbuz.
A ty ranny
Wiatrku, panno owéj panny
(Panno mówię, bo mi piekła
Strach, gdybyś jeszcze nie zwlekła
Panieństwa) — masz też zasady,
Że się taisz?
Sylwia.
Tak; i w ślady
Gdy waść będziesz szedł, ogłoszę...
Harbuz.
Co?
Sylwia.
Że prześladujesz.
Harbuz.
Proszę!
Ileto logicznéj swady.
Nie powiesz? — no, to sam zgadnę.
Sylwia.
Zakład, że nie. Cóż?
Harbuz.
Wasanna
I tamta pani czy panna
Buziaczki macie nieładne.
Sylwia.
Waszeci wdzięków nie skradnę.
Harbuz.
Bo spotkała-byś się z biédą:
Byłbym dla panny Kupido.
Sylwia.
Wywód głupi.
