Bogu potrafi tylko Bóg sprostać,
krzywdę zadaną Mu wynagrodzić,
Zbawca ludzkości człowiekiem zostać
musi, by z grzechów świat wyswobodzić...
Czuje to Adam — patrz, jak on błaga
przy onej skale o zmiłowanie
(bo ręka Pańska mocno go smaga),
ofiarę wznosi na przebłaganie...
A przy ołtarzu (co też z kamienia,
jak ona skała) kapłan się modli,
przez Confiteor grzechy wyznawa.
Adam.
Boże wielki, zagniewany,
choć nie zdołam Cię tak czcić,
by Twój gniew był przejednany,
i w przyjaźni z Tobą żyć:
jednak staję przed ołtarzem,
pełen żalu, skruchy, łez,
przed wszelakich łask Szafarzem, —
przyjm ofiarę, połóż kres
mym cierpieniom, co tak bolą! —
Aniołowie święci, Boży,
litujcie się mej niedoli!
Niech się dłużej czart nie sroży!
Dopomóżcie mi, gdy stawam
przed ołtarzem Pańskim tu!...
