samego Trimalchiona, któremu, wedle nowomodnego zwyczaju, pierwsze przeznaczono miejsce. Przekąska składała się z korynckiego dorsza[1], na którego grzbiecie leżały misterne sakwy, a w nich z jednéj strony znajdowały się białe, a z drugiéj czarne oliwki. Ryba ta spoczywała na dwóch półmiskach, z których każdy miał na brzegu wyryte nazwisko Trimalchiona oraz wagę srebra. Na małych talerzykach bramowanych stalą, leżały szczury marynowane w miodzie i posypane makiem[2]. Daléj w srebrnych koszykach mieściły się gorące kiełbaski, a obok nich stały śliwki syryjskie i ziarna jabłek punickich[3]. Gdyśmy się rozkoszowali w smakowitych przekąskach, dały się słyszeć dźwięki muzyki, śród któréj wniesiono niebawem samego gospodarza domu, Trimalchiona, i usa-
- ↑ Dorsz — asellus — ryba morska, należąca do rzędu gardłopłetwych.
- ↑ W tekscie: Glires melle ac papavere sparsos. O jedzeniu szczurów przez Rzymian wspomina również Martialis i Pliniusz starszy. Dziwić to zbytecznie nie powinno, jeżeli się zważy, iż dziś jeszcze wiele plemion dzikich spożywa: gąsiennice, skorpiony, chrabąszcze, mrówki, żaby, ścierwo hyjen, węże i t. p.; że Chińczycy do największych przysmaków zaliczają gniazda jaskółcze, Arabowie szarańczę, a smakosze europejscy jedzą z apetytem komary, żabki i ostrygi. Wszakże i zwykłe raki rzeczne żywią się głównie nieczystościami, a i używanie wieprzowiny powinnoby dla wielu względów być wstrętnem. Słusznie uważa niezapomniany Oskar Peschel (Völkerkunde 1875, str. 163) że odraza do pewnego pożywienia pochodzi przedewszystkiem z tradycyi oraz z „trwogi przed tem co jest nieznane.”
- ↑ Grana Punici mali. Malus punica w botanice — granatowiec lub jabłoń granatowa.
