Strona:PL Pierre Brantôme - Żywoty pań swowolnych Tom I.djvu/25

samo odznaczenie! Brantôme, oburzony do żywego, wybucha w gorzkich refleksjach na ten temat. A co najzabawniejsze, to iż znowu Montaigne, ze swej strony, również silnie wyrzeka na spospolitowanie tej dekoracji.
 Henryk III-ci przebaczył Brantômowi jego zuchwalstwo, wszelako królewskie pokoje były odtąd dla niego zamknięte. Wówczas przyciągnął go do siebie książę d’Alençon, mianując go swoim szambelanem. Książę próbował stworzyć sobie partję z wszystkich niezadowolonych, zatem niełaska Brantôma była mu na rękę. Owocem tej zażyłości jest właśnie „Druga księga o paniach“ której parę rozdziałów musiało być już spisanych za życia księcia. Jednakże d’Alençon umiera w r. 1584, a z nim rozpadają się ostatnie nadzieje Brantôma.
 Wówczas biedny dworak poczyna snuć szersze i zuchwalsze plany z których sam się nam spowiada w ten sposób: „Postanowiłem sprzedać tę odrobinę dobra, jaką posiadam we Francji, i udać się w służbę wielkiego króla Hiszpanji, wspaniałomyślnego i szlachetnego w wynagradzaniu usług. Tak tedy myślę nad tem i przetrawiam i widzę iż byłbym zdolen dobrze mu usłużyć, bowiem niema portu ani nadbrzeżnego miasta, któregobym nie znał doskonale, od Pikardji aż do Bajonny, z wyjątkiem Bretanji, gdzie nigdy nie byłem; znam również słabe punkty wybrzeża Langwedockiego aż po Grasse w Prowancji“, Brantôme zamyślał tedy, ni mniej ni więcej, jak zdradzić Hiszpanji słabe punkty portów francuskich i, w danym razie, sprowadzić najazd wojenny na Francję. Zauważyć należy, iż o tym zamiarze nikt nigdyby nie