ci nogę y wziąć ią za koniec ze strony twoiey nogi w pończosze y uczepioney do twoich chodaków; możnaby siła ludu pobić[1]“.
Owa pani miała wiele przyczyny rzec takie słowa, bowiem naypięknieysza nóżka we świecie, ieśli iest osadzona na tych wielgich szczudliskach, traci ze wszytkim na swoiey piękności, ile że to wielgie kopyto przysparza iey zbyt srogiego niekształtu; bowiem ieśli stopa nie trzyma pary z nogą co do pięknego obucia y wdzięczney formy, całość nic nie warta. Dlatego one białe głowy, które bierą one wielgie y ciężkie szczudła, mnimaią upiększyć a podnieść swoią postawę y przez to więcey budzić miłości a podziwienia; przedsię z drugiey strony zubożaią swoią piękną nóżkę a piękną łydeczkę, co warte iest tyleż, wierę, w swoiem pięknem przyrodzeniu co postawa wielga a poczwarna.
Takoż w dawnych czasach piękna nóżka mieściła w sobie takową lascywią, iż siła pań rzymiańskich skromnych a cnotliwych, a przynamniey które chciały się podać za takie, y ieszcze dziś wiele inszych we Włoszech, idąc wzorem dawnego czasu, barzo wydwarzaią się z tym iżby ie miały ukazować światu tak iako oblicza y kryią ie pod przestronemi sukniami, nabarziey iak mogą iżby ich nie było widać; y prowadzą ie w swoiem chodzie tak statecznie, kryiomo a pomiarkowanie, iż nigdy nie wychyli się poza suknię.
To iest dobrze dla tych które są zatwardziałe w surowości lub iey udaniu, y które nie chcą zgoła przywodzić na pokuszenie; przedsię ia mnimam, iż, gdyby miały
- ↑ Wedle ówczesnego obyczaju panie przymocowywały do trzewików chodaczki, które mogły grubością swojej podeszwy znacznie przyczyniać wzrostu; że zaś suknie noszono długie, można było mieć złudzenie iż sztuczka ta będzie niepostrzeżona.
