Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.2.djvu/013

 Tymczasem drzwi otworzyły się. Do redakcyi wszedł jakiś dżentleman, mający koło sześciu stóp wzrostu, ze wspaniałą jasną brodą.
 — Czy z panem Litwosem mam honor mówić! — spytał nizkim basowym głosem, który przypomniał mi ryk lwa.
 — Czém panu mogę służyć? — odpowiedziałem z uprzejmym pośpiechem, robiąc rękoma z tyłu rozpaczne wysilenia, aby dostać się do laski stojącéj w kącie, która jak na złość zsunęła się właśnie na ziemię.
 — Czy to pan pisuje „Chwilę obecną?“
 Stało się — pomyślałem.
 — To jest... właściwie... Bo to widzi pan, czasami reportorowie przynoszą mi mylne fakta... Ale z kimże mam honor?
 — Jestem X. z Poznańskiego?
 Odetchnąłem, albowiem nigdy nic nie pisałem o Poznańskiém.
 — A więc pan z Poznańskiego?
 — Tak, panie,
 — Ach! to właśnie cieszy mnie niewymownie.
 — Widzę, że pan nie bardzo kocha warszawiaków.
 — Owszem, panie. Tylko bez wzajemności.
 — Otóż przyszedłem spytać, czy panowie macie jakie stosunki z Ameryką?
 — Nie mogę panu ukryć — odpowiedziałem ze spuszczonemi oczyma — że nasza gazeta liczy tam kilka tysięcy prenumeratorów...
 — Aż tylu?
 — O, tak! między innymi prezydent Grant pilnie studyuje naszą politykę.