Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.2.djvu/019

wozić, koń musi go uczyć. Po niejakiéj chwili, konsul począł się namyślać i drapać w głowę.
 — Panu o prostą wizę chodzi? — spytał.
 — Tak, byle w dobrym gatunku.
 — Hm!.!. Dyabli nadali tyle tych pieczęci.
 — Palnij pan pierwszą lepszą.
 — Ale to trzeba na końcu paszportu?
 — Najlepiéj trzymać się środka. W Stanach Zjednoczonych są tylko dwie partye: demokratyczna i republikańska, a niéma trzeciéj, dlatego jest źle.
 — A tak! tak!
 — A pan do jakiéj partyi należy? — spytałem z nienacka.
 — Ja?... tego... jakże się nazywa?... Mam przecie gdzieś zapisane, ale napamięć...
 — A cóż wiza skończona?
 — Zaraz, zaraz. Dyab... nadali te pieczęcie. E! wié pan co? kropniemy największą, zawsze to nie zawadzi.
 — Kropnijmy największą.
 Konsul wydobył z szuflady coś nakształt tarana do zabijania palów w Wiśle.
 — A toż to prześcieradło możnaby tém zaawizować — rzekłem.
 — To nic, poradzimy... O, dla Boga! a to istotnie ciężkie!
 — Może panu pomódz? Raz, dwa, trzy... Hoop! siup!
 Rozległ się głuchy łoskot stołu, na który padła pieczęć. Zdawało się, że mój paszport krzyknął: „O Jezu!“ Schowałem go do kieszeni i wyszedłem.