Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.20.djvu/014

dziwną do niej słabość. Byle go tylko, prosząc o coś, pogłaskała po brodzie, zaraz nazwie ją swą Tritonegeją, córeczką kochaną, wszystko przyrzeknie i na wszystko skinieniem głowy pozwoli.
 — Tritogeneja nudzi mnie czasem! — mruknął syn Latony.
 — Zauważyłem to i ja, że ona staje się teraz nudna! — odpowiedział Hermes.
 — Jak stary perypatetyk. A przytem i cnotliwa do obrzydliwości, zupełnie, jak moja siostra, Artemis.
 — Albo, jak jej własne służki, Atenki.
 Promienisty zwrócił się ku Argoburcy:
 — Drugi raz już wspominasz, jakby umyślnie, o cnocie Atenek. Czy one naprawdę są takie niezłomne?
 — Bajecznie, o synu Latony!
 — Proszę! — rzekł Apollo. — A czy sądzisz, że jest w tem mieście choć jedna kobieta, któraby się oparła mnie?
 — Myślę, że tak!
 — Mnie, Apollinowi?
 — Tobie, mój Promienisty!
 — Mnie, który ją opętam poezyą, oczaruję pieśnią i muzyką?