Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.20.djvu/016

jeżeli znajdzie się w Atenach kobieta tak cnotliwa, że ci się oprze, dasz mi Lampecyę. Niczego więcej nie żądam.
 Srebrnołuki począł kiwać głową.
 — Że też miłość umie się zagnieździć nawet w sercu patrona kupców. Ale bardzo chętnie. Dam ci Lampecyę, tem bardziej, że ona teraz nie może się pogodzić z Featuzą. Mówiąc nawiasem, obie są zakochane we mnie i dlatego się kłócą.
 Radość wielka strzeliła z oczu Argoburcy.
 — Więc zakład stoi — rzekł. — Jedno tylko: kobietę, na której chcesz popróbować swojej boskiej mocy, ja ci wybiorę.
 — Byle była piękna!
 — Będzie godna ciebie.
 — Przyznaj się, żeś już jakąś upatrzył.
 — Przyznaję.
 — Dziewica, mężatka czy wdowa?
 — Rozumie się, mężatka. Pannę czy wdowę mógłbyś sobie zjednać obietnicą małżeństwa.
 — Jak jej na imię?
 — Eryfila. Jest to żona piekarza.
 — Piekarza? — spytał, krzywiąc się Promienisty — to mi się mniej podoba.